माझा छंद
खूप लहान पणापासून मला काही तरी लिहायची आवड होती. मग मी अचानक कविता करायला लागले. कदाचित मला त्यावेळी उमगले की कविता करू शकते म्हणून. विविध विषयावर कविता करायची मला आवड लागली. पुढे कॉलेज ला गेले तेव्हा माझे मित्र - मैत्रिणी पण कविता करणारे होते. मग काय कट्यावर एखादा विषय मिळायचा अवकाश आम्ही लगेच कविता करायचो. कधी त्या कागदावर लिहित्या जायच्या किंवा कधी फक्त कट्यावरच राहायच्या. पण मग मी ठरवले आपण याचे छान जतन केले तर. अस म्हणून मी एक छानशी वही बनवून त्यात लिहीत गेले. विषय मिळत गेले आणि कविता बनत गेल्या. अशा मी बर्‍याच कविता बनविल्या. त्याचे कट्यावर, घरी, लोकांपुढे वाचन केले. त्यांच्या कडून वा- वा ची दाद मिळविली. कोणी काही सुधारणा असतील तर त्या समजून सांगितल्या. मी सुधारत गेले.
मग अचानक एकदा आमचे एक जवळचे कवी काका, मनोहर शुक्ल, म्हणाले,'अग तू इतक्या छान कविता करतेस, त्याचा एक छान संच किंवा पुस्तक का नाही बनवत.' मी म्हटल काय करायचा पुस्तक आणि कोण घेणार ते. माझ्या कविता वहितच ठीक आहेत. पण त्यांनी मला अजुन अजुन प्रोत्साहन दिले आणि मला एक पुस्तक प्रकाशित करायला सांगितले. त्याच वेळी माझे लग्न ठरले होते. मग काय अजुन उत्साह आला. आणि मी माझ्या माहेरच्या नावाने हे पुस्तक प्रकाशित करायचे ठरवले. अशा प्रकारे माझा पहिला कविता संग्रह 'संगमी' नावाने प्रसिद्ध केला.
त्यातल्या एका कवितेच्या काही ओळी...
'अशी कविता
फुलाप्रमाणे हळूवार उमलते
काट्याप्रमाणे चटकन रुतते
रण-.रणत्या उन्हात चांदणं भासवते.
अशी कविता
शरदाच्या चांदण्यात भिजवून टाकते
ग्रिश्मात पिसारा फुलवून जाते
आभाळप्रमाणे शब्दांनी भरून येते
अशी कविता
प्रेमिकांचे प्रेम जपते
भाविकांचे भाव जपते
शृंगाराने स्वत:च लपते
अशी कविता....'
सौ अर्चना दीक्षित
